Anneanne ve babaanneleri en güvenilir bakıcılar olarak görüyoruz.
Babaanne, anneneler çocuklarımızın bakımı ile ilgili en güvenilir ve en uygun kişilerdir fakat burada dikkatlerden kaçan bir nokta var ki aynı evin içinde bizler anne- baba ve çocuk üçgenini sağlıklı oluşturmalıyız. Bu üçgeni sağlıklı oluşturduğumuzda ancak üzerimize düşen görevleri yerine getirebilir ve anne babalık rollerimizi uygulayabiliriz.
Anneanne ya da babaanne evdeyse ben evlat rolünden çıkıp anne ya da baba rolüne geçemem.
Bizler kendi ebeveynlerimize sonsuz güveniyor olsak dahi çocuğumuzun bakımında farkında olmadan kendi annemize anne babalığımızı devrediyoruz. Burada çocuğumuzun sorumluluğunu tam tamına aldığımızı çocuğa hissettirdiğimiz, evin içinde var olan düzen ve kuralların anne baba olarak bizden çıktığını söyleyemeyiz. Bu durum ise çocuğumuzun gözündeki ebeveynlik rolünü tam tamına gerçekleştirmemize genellikle fark edilmeyen bir engeldir.
Torun kaynaklı yaşanılan çatışmalar…
Bizlerin ebeveyn olarak benimsediği ya da istediği bir eğitim modelimiz olsa da kendi annemiz ya da kayınvalidemize bu eğitim modelini asla uygulatamayız. Bunun birinci sebebi belirli yaşa gelmiş bir yetişkinin değişime verdiği direnç, ikinci sebebi ise geçmişin getirdiği deneyim, üçüncü sebebi ise evladından yanlış yaptığını duymasıdır. Bu sebepler bir araya geldiğinde değişimin asla olmayacağını kabul etmeliyiz. Bu durumu kabul etmediğimizde ise çocuğumuz sebebiyle kendi ebeveynimiz arasında çatışma yaşıyoruz. Bu durumu ne kadar saklarsak saklayalım ya da çocuğumuza yansıtmadığımızı düşünelim. Evde yaşanılan gerginlik çocuğun olumsuz etkilenmesine ve egosantirik dönemde olan çocuğun ‘bu duruma sebep benim’ diyerek kendini suçlu hissetmesine sebep olur.
Yeni neslin ihtiyaçlarına göre şekil almalıyız...
Yaşadığımız dönemde doğan her çocuğun gelişimi geçmişle kıyasladığımızda daha hızlı ve parlakken aynı zamanda ihtiyaçları ve karşı karşıya kaldıkları tehlikeler de kendi ebeveynlerimizin dönemine göre çok farklıdır. Anneanne ya da babaannelerimiz torunlarına karşı sınırsız bir ortam sunarken değişen tehlikelerin farkına varmamaları da olasıdır. Buna en güzel örnek; anneanne için yemeğin yenmesi önemli ve ekran karşısında çocuğa hiç fırsat vermeden çocuğa yemek yedirebilir.
Olumsuz taraflar olsa da kendi ebeveynimize duyduğumuz güven her zaman öne geçiyor fakat burada anne-babanın aldığı karar çok önemlidir. İster bakıcı ister kendi ebeveynimiz çocuğumuzun bakımını üstlensin. Amacımız sadece çocuğu tehlikelerden uzak tutup doyuran kişiyi bulmak olmamalı, çocuğumuzun fiziksel ve ruhsal ihtiyaçlarına cevap veren, onu oyalayan değil geliştiren bir kişi ile çocuğumuzun bakımında yola devam edilmelidir.
Gözde ERDOĞAN ŞAHENK
